รวมกลอนเพราะๆ
Poem ระเบียงกลอน => กลอนธรรมชาติ => ข้อความที่เริ่มโดย: กันและกัน ที่ กุมภาพันธ์ 28, 2013, 07:38:03 pm
-
วิหคเพลิงผกผินบินเหนือฟ้า
เมื่อถึงคราม้อดม้วยถึงดับสูญ
ไม่มัวพร่ำโศกาทำอาดูร
หากเพิ่มพูนฟืนไม้จนได้รัง
รอเวลาดับสลายสงบนิ่ง
พร้อมจะทิ้งทุกสิ่งไว้ในเบื้องหลัง
เผาตัวเองเฮือกสุดท้ายด้วยพลัง
จนเลือดเนื้อร่วงหลั่งเป็นธุลี
จนเวลาผ่านไปในไม่ช้า
ก็ลืมตาขึ้นมาใหม่ในโลกนี้
จากเถ้าถ่านที่มอดไหม้ด้วยอัคคี
ทะยานรี่สลายปีกในอีกครา
เป็นมนุษย์ต้องยอมทิ้งทุกสิ่งอย่าง
หัดปล่อยวางทุกสิ่งที่วิ่งหา
เผาตัวเองด้วยไฟแห่งมรรคา
จะเหมือนว่าเราเกิดใหม่ในอีกคน