ลมโบกโบยโชยกลิ่นเผาควันไม้
ลอยเป็นไอมาจากทุกแห่งหน
คนหมู่มากยังหลับฝันกันทุกคน
มีเพียงฉันที่ต้องทนจึงไม่อาจข่มตา
ท้องฟ้ายามเช้ายังมีดวงดาวพอให้เห็น
นั่งใต้ร่มไม้เย็นๆแต่หัวใจยังห่วงหา
คนเมืองไกลจากไปป่านนี้ยังไม่กลับมา
ฉันทำได้แค่ภาวนาหวังว่าเธอคงไม่ลืมกัน
นั่งนับดาวบนฟ้าใจเลื่อนลอย
อยู่กับการรอคอยที่เพ้อฝัน
โลกความจริงมันน่าเศร้าขึ้นทุกวัน
พบกับเธอในฝันไม่นานก็ตื่นมา
ฉันจึงไม่อยากหลับตา
เพราะเวลาตื่นขึ้นมาหัวใจมันอ่อนล้า
คนตรงหน้ากลับเป็นแค่มโนภาพผ่านตา
ที่ไม่อาจหยิบยกมาอยู่ได้ในโลกความจริง