รวมกลอนเพราะๆ

Poem ระเบียงกลอน => กลอนประชด => ข้อความที่เริ่มโดย: ดินหญ้ากาช้ำ ที่ กุมภาพันธ์ 23, 2010, 09:38:00 pm

หัวข้อ: หลงคำหวาน
เริ่มหัวข้อโดย: ดินหญ้ากาช้ำ ที่ กุมภาพันธ์ 23, 2010, 09:38:00 pm

หลงคำหวาน...ผ่านหู...ระวังหน่อย
จะเจ็บซ้ำ...ตรงรอย...แผลเคยเจ็บ
ลิ้นลมปาก...เชื่อยาก...ดุจรอยเล็บ
ที่จะเหน็บ...หััวใจ...ให้ด่างดำ

คำป้อยอ...มันหวาน...มิรู้เบื่อ
หากหลงเชื่อ...สักวัน...จะชอกช้ำ
หวานเป็นลม...ขมเป็นยา...ควรจดจำ
ตรองทุกคำ...ก่อนหลง...เฝ้างมงาย

หากเราหมด...รสหวาน...จากเกสร
หมู่ภมร...ก็คงทิ้ง...อย่างใจหมาย
ไม่หวนกลับ...มาดื่ม...มาปลื้มกาย
ของผู้พ่าย...คำหวาน...ดอกเจ้าเอย

หัวข้อ: Re: หลงคำหวาน
เริ่มหัวข้อโดย: ดินหญ้ากาช้ำ ที่ กุมภาพันธ์ 23, 2010, 09:58:29 pm

หลงคำหวาน...ผู้ชอบ...นอกหัวใจ
จึงหมองไหม้...พบเพียง...ความชอกช้ำ
คำบาดใจ...ไม่ชอบ...ไม่จดจำ
จึงถูกคำ...หวานย่ำ...เสียติดดิน

กว่าจะฟื้น...คืนกาย...ได้อีกหน
เล่นเอาใจ...มันซ่น...แทบจะสิ้น
โอ้ความหวาน...ผ่านหู...ที่ได้ยิน
ดุจมีดบิน...ตัดขั้ว...ตรงหัวใจ

หัวข้อ: Re: หลงคำหวาน
เริ่มหัวข้อโดย: wuming ที่ กุมภาพันธ์ 24, 2010, 11:08:27 am

คำชมคำชอบคำเยินยอ   
คำสอพลอคำประจบเหมือนถูกพิษ
คำติเตียนคำสอนคอยเตือนสติ 
ให้มีจิตไตร่ตรองก่อนคิดทำ

eat

หัวข้อ: Re: หลงคำหวาน
เริ่มหัวข้อโดย: ดินหญ้ากาช้ำ ที่ กุมภาพันธ์ 24, 2010, 03:05:40 pm

อ้างจาก: wuming ที่ กุมภาพันธ์ 24, 2010, 11:08:27 am

คำชมคำชอบคำเยินยอ   
คำสอพลอคำประจบเหมือนถูกพิษ
คำติเตียนคำสอนคอยเตือนสติ  (จิต)
ให้มีจิต(พินิจ)ไตร่ตรองก่อนคิดทำ

eat

พิษ สติ จิต ต้องสัมผัสกัน

เนื้อหาดีขาดสัมผัสนะ  e019
-----------------

คำสอพลอ...มันหวาน...มันรื่นหู
คำเชิดชู...ใครชัง...กันบ้างหรือ
คำติเตียน...หากว่า...ไม่ฝึกปรือ
ก็ไม่อาจ...จะยื้อ...ใจให้ปลง

หัวข้อ: Re: หลงคำหวาน
เริ่มหัวข้อโดย: wuming ที่ กุมภาพันธ์ 25, 2010, 10:29:31 am

อ้างจาก: ดินหญ้ากาช้ำ ที่ กุมภาพันธ์ 24, 2010, 03:05:40 pm

พิษ สติ จิต ต้องสัมผัสกัน

เนื้อหาดีขาดสัมผัสนะ? e019
-----------------

คำสอพลอ...มันหวาน...มันรื่นหู
คำเชิดชู...ใครชัง...กันบ้างหรือ
คำติเตียน...หากว่า...ไม่ฝึกปรือ
ก็ไม่อาจ...จะยื้อ...ใจให้ปลง

คำรื่นหูนี่แหละตัวดีนัก? ? คอยเที่ยวทักคนให้หลงจนลืมตัว
ถูกยุงยงจนหน้ามืดตามัว?  มันน่ากลัวกว่าผีฝีปากคน



สมาชิกใหม่ข้อน้อมรับคำแนะนำ? ขอบคุณครับ e020

ตัว  ในวรรคที่ 2 เปลี่ยนเป็นอะไรดีครับ   เพราะเห็นว่าซ้ำกับวรรคแระ ในใจคิด หัว เอาไว้แต่ไม่รู้ว่าจะเหมาะหรือเปล่า  ช่วยแนะนำด้วยครับ


ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: หลงคำหวาน
เริ่มหัวข้อโดย: ดินหญ้ากาช้ำ ที่ มีนาคม 05, 2010, 11:32:55 pm

อ้างจาก: wuming ที่ กุมภาพันธ์ 25, 2010, 10:29:31 am

คำรื่นหูนี่แหละตัวดีนัก    คอยเที่ยวทักคนให้หลงจนลืมตัว
ถูกยุงยงจนหน้ามืดตามัว   มันน่ากลัวกว่าผีฝีปากคน



สมาชิกใหม่ข้อน้อมรับคำแนะนำ  ขอบคุณครับ e020

ตัว  ในวรรคที่ 2 เปลี่ยนเป็นอะไรดีครับ   เพราะเห็นว่าซ้ำกับวรรคแระ ในใจคิด หัว เอาไว้แต่ไม่รู้ว่าจะเหมาะหรือเปล่า  ช่วยแนะนำด้วยครับ


ขอบคุณครับ

คำในวงเล็บ นี่แหละ แก้ให้แล้วจ้า ดั่งนี้ p17
คำชมคำชอบคำเยินยอ   
คำสอพลอคำประจบเหมือนถูกพิษ
คำติเตียนคำสอนคอยเตือน(จิต)
ให้(พินิจ)ไตร่ตรองก่อนคิดทำ

หัวข้อ: Re: หลงคำหวาน
เริ่มหัวข้อโดย: ดาราอรุณ ที่ มีนาคม 06, 2010, 06:30:12 pm

คำร้อยเรียงจะเคียงข้างช่างหวานหู
หากแต่รู้อยู่กับใจจะหาไหน
คำที่เธอเสนอเพียงสำเนียงไพร่
มีความในที่กลวงโบ๋บินละเลย

เป็นเพียงลมหอมหวนยั่วยวนนัก
หากรู้จักมักแขยงสิ่งที่เผย
เจ้าคำหวานที่หว่านล้อมคอยเอื้อนเอ่ย
ไม่มีเลยสิ่งแท้จริงอิงสัจจา

หัวข้อ: Re: หลงคำหวาน
เริ่มหัวข้อโดย: ภ.ภาพวาด ที่ มีนาคม 06, 2010, 07:57:42 pm

สวัสดีค่ะ

หลงคำหวาน  ตาลเคลือบ  เขมือบไคล้
จะโศกใจ  ไปนาน  เมื่อพาลหลง
คำห้วนห้วน  ทวนง่ายแท้  แต่มั่นคง
จะยึดตรง  ณ  ใจ  ถ้าใจฟัง

ภาพวาด

หัวข้อ: Re: หลงคำหวาน
เริ่มหัวข้อโดย: ดินหญ้ากาช้ำ ที่ มีนาคม 10, 2010, 10:23:09 pm

หลงคำหวาน...ป้อย้อ...เสียจนเจ็บ
ถูกเขาเหน็บ...ไม่รู้...โถช่างเขลา
ด้วยใจซื่อ...รักมั่น...จึงใจเบา
ว่าคำหวาน...น้ำเน่า...เธอรักจริง

หลงคำหวาน...เสียจน...มีเขางอก
ให้ผู้คน...สัพยอก...โถยังนิ่ง
ซื่อจนเซ่อ...นะเรา...ช่างเขลาจริง
ถูกสมิง...ลวงหลอก...ยังหลงเพลิน