หัวข้อ: งานยุวกวีศรีศิลป์ ตามรอยนิราศพระประธม

[บันทึกหน้าสุดท้าย]

แม้กายห่างมิว่างเว้นใจเป็นห่วง
   ยิ่งไกลเจ้ารักยิ่งเพิ่มเติมแดดวง      จำลาล่วงเพื่อสืบสานงานร้อยกรอง
   ย้อนรอยท่านสุนทรภู่ครูของชาติ      ตามนิราศพระประธมคำคมคล่อง
   รู้ร่ายเรียงเคียงคำถูกทำนอง      รวมพี่น้องนักกวีต่างที่มา
   ย่างรั้วโดมประโลมธรรมประจำจิต      ให้หวนคิดสะท้อนภาพคราบตัณหา
   เกิดแบ่งแยกแตกต่างสร้างน้ำตา      ไม่หันหน้าปรึกษากันอย่างวันวาน
   ล้อรถเลื่อนเคลื่อนคลาพาใจเศร้า      บางกอกน้อยคลองเก่าเคยเล่าขาน
   วัดไก่เตี้ยงดงามตามตำนาน      ล่วงเลยผ่านกาลเวลาเป็นป่าปูน
   มองเห็นบ้านหลังใหญ่ในนากว้าง      ถูกจัดวางอย่างโดดเด่นตั้งเป็นศูนย์
   แต่ก่อนเก่าเกษตรกรรมเจิดจำรูญ      กลับเพิ่มพูนมลพิษเข้าจิตตน
   แล้วมุ่งตรงเข้าวัดลานตากฟ้า      ลงนาวาชมฝั่งคลองมิหมองหม่น
   ผ่านเห็นตอซากเหลืออู่เรือยนต์      ผ่านผู้คนต่างวิถีที่มากมาย
   ผ่านปากน้ำคูคลองสองฝั่งฟาก      ปานจะฝากรักเจ้าดั่งใจหมาย
   ผักบุ้งบัวผักตบกลบหวังชาย      ลอยกั้นสายคงคาพาอกตรม
   เห็นศาลเจ้าชี้ชัดศรัทธาพุทธ      ผ่องพิสุทธิ์ก่อเกิดประเสริฐสม
   จีนพม่าลาวไทยได้ชื่นชม      ยึดเป็นร่มพระธรรมนำจิตใจ
   ลอดสะพานเสาวภาครวญหาเจ้า      เคยพะนอคลอเคล้าเอาใจใส่
   มาวันนี้พี่แรมร้างอยู่ห่างไกล      เห็นคู่อื่นยืนใกล้ใจแทบพัง
   เรือเทียบท่า ณ วัดกลางบางแก้ว      จิตแน่แน่วสานต่อก่อความหวัง
   สร้างสรรค์ค่าภาษาไทยให้จีรัง      ด้วยพลังศรัทธากล้ากวี
   พระปฐมเจดีย์คือที่หมาย         ฟังบรรยายครบกระบวนอย่างถ้วนถี่
   พญาพานพญากงองค์เจดีย์      ณ? ตรงนี้ประวัติศาสตร์ชาติจารึก
   ร่องรอยร้าวของชีวิตลิขิตเห็น      ทุกประเด็นหยิบยกตกผลึก
   กตัญญูรู้ผิดจิตสำนึก         ตริตรองตรึกบาปบุญคุณค่าคน
   ชมพระพุทธรูปสถูปสง่า         แรงศรัทธาอธิษฐานบันดาลผล
   สักการะศักดิ์สิทธิ์ยิ่งมิ่งมงคล      สถิตมั่นปลอบขวัญชนพ้นภัยพาล
   แล้วมุ่งต่อพิพิธภัณฑ์พระปฐม      ศูนย์สะสมส่งเสริมสร้างสืบสาน
   เห็นแก้วแหวนโอ้น้องเจ้าพี่เศร้านาน      หวนวันวานถักสร้อยใจให้กานดา
   พักทานข้าวเติมแรงกายจุดไฟฝัน      พระราชวังสนามจันทร์อันโอ่อ่า
   คือที่หมายรวมใจไทยศรัทธา      ได้ศึกษาเยี่ยมชมสุขสมจินต์
   ชมย่าเหลพี่เหว่ว้าเพ้อหาเจ้า      เคยแนบเนานวลน้องมิหมองหมิ่น
   พระพิฆเนศบูชากราบฟ้าดิน      ขอชีวินก้าวไกลไม่เลื่อนลอย
   แล้วเดินทางต่อไปไม่ยั้งหยุด      แรงกายทรุดแต่แรงใจไม่เคยถอย
   พิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้งพึงย้อนรอย      รินรสถ้อยสักการะพระสุนทร
   ชื่นชมค่าประติมากรรมล้ำสมัย      ศาสตร์ศิลป์ไทยละไมละเมียดละเอียดอ่อน
   ทุกรูปปั้นท่วงท่าเลิศอาภรณ์      ดั่งงามงอนยอดรักหวังภักดี
   ยี่สิบปีหุ่นขี้ผึ้งซาบซึ้งจิต         เป็นมิ่งมิตรงานกลอนอักษรศรี
   การต้อนรับประทับใจเปี่ยมไมตรี      ยุวกวีสานสายใยมอบให้กัน
   เป็นต้นทุนคุณค่าภาษาชาติ      จบนิราศร้อยเรียงเสียงสวรรค์
   แม้จากลาห่างไกลใจผูกพัน      ขอสร้างสรรค์สืบสานงานกลอนเอย

[ใจเดียว]

คือก็ไปมาเหมือนกัน

แต่เขายังได้ที่ 1

เราไม่ได้เอาอะไรกลับนอกจากเพื่อน และเกียรติบัตร 55+

เดียวบรรเลงให้ฟัง

จราจรตอนเช้าช่างติดขัด
จนตัวพี่นี้ไปไม่ทันนัด      เกือบจะพลัดพลาดรถหมดเวลา
จากรั้วโดมผ่านไปได้ไม่นาน      ก็พบเจอสะพานทางด้านหน้า
แล้วแล่นข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา      ก้าวเข้ามาสู่ฟากฟ้าธนบุรี
สอดสายตาแลมองสองข้างตึก      ก่อนเคยสวยด้วยพฤกษ์อันสดสี
ดังสวนแดนสวนหลวงที่เคยมี      ครูกวีได้กล่าวไว้ในกานท์กลอน
เมื่อวันผ่านกาลผันคนพลันเปลี่ยน      สรรพสิ่งหมุนเวียนตามคำสอน
เคยบอกว่าจะรักษ์ไว้ให้แน่นอน      กลับรื้อถอนสร้างสิ่งของสนองตน
ถึงวัดลานตากฟ้าตรงท่าน้ำ      ความหิวเข้าครอบงำจนหมองหม่น
แต่พอเห็นอาหารที่ด้านบน      ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกินลงไป
แสนเจ็บแสบข้าวต้มมัดจัดเป็นคู่      แต่เหลียวดูข้างกายนั้นยิ่งสั่นไหว
ข้าวต้มมัดยังอยู่มีคู่ใจ      เหตุไฉนใยเราเปล่าคู่ครอง
ล่องลำน้ำตามลำนำคำกลอนเก่า      ยิ่งอับเฉาเศร้าโศกอกกลัดหนอง
ท่านสุนทรยังมีหญิงใช้หมายปอง      นิราศพี่นี้ไร้น้องให้พาดพิง
เห็นสวะรอยปิ่มริ่มธารา      แหงนชูใบขึ้นฟ้าตระหง่านนิ่ง
ทั้งเกาะเกี่ยวเลี้ยวลดคดแอบอิง      เป็นกอกิ่งวิ่งไหลไปตามธาร
ผิดตัวพี่มิมีใครให้เชิดชู      ต้องทนอยู่คนเดียวเปลี่ยวสังขาร
เป็นสวะที่ใครไม่ต้องการ      มาสมานพันผูกปลูกไมตรี
ถึงงิ้วรายงิ้วรายอยู่ชายฝั่ง      ประหนึ่งตั้งเตือนชาวนครชัยศรี
การสมสู่เป็นชู้กันมันไม่ดี      เมื่อถึงทีต้องปีนให้หนามแทง
ลงเรือมาต่อรถไปพระประธม      ยินประวัติขื่นขมใจแสลง
ลูกกับพ่อมารบราถึงฆ่าแกง      องค์เทวัญกลั่นแกล้งหรืออย่างไร
จึงสร้างพระประธมหวังไถ่บาป      ที่จ้วงจาบฆ่าพ่อตนเมื่อเติบใหญ่
ด้วยไม่รู้ไม่เห็นเขาเป็นใคร      จึงจงใจเจตนาคร่าชีวี
ไหนจะเอาเจ้าคุณแม่มาเป็นเมีย      ใจละเหี่ยผิดทางหว่างวิถี
กว่าความจริงจะเฉลยเผยวิธี      แม่เกือบเป็นมเหสีของลูกตน
ประวัติศาสตร์จารึกไว้ให้ได้รู้      แม้นเป็นผู้ยิ่งใหญ่เหนือไพร่ผรณ
ขาดสติพิเคราะห์ก็อับจน      หนีไม่พ้นความผิดที่ติดใจ
แล้วย่ำเท้าก้าวขึ้นรถอีกครั้ง      สู่ราชวังสนามจันทร์อันยิ่งใหญ่
เข้าเดินชมไม่ทันสมฤทัย      เม็ดฝนปรอยให้ใจไหวอีกครา
จึงหลบตามร่มหลังคาหาที่อยู่      ตะลอนดูซนเหมือนลิงหรือยิ่งกว่า
ฝนเม็ดน้อยเป็นปรอยแล้มเริ่มซา      จึงออกมาเดินหน้าขึ้นรถไป
สู่เส้นทางสุดท้ายก่อนสายัณห์      พิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้งพิสมัย
ยี่สิปปีเรื่องชื่อระบือไกล      คนทั่วไทยหลั่งไหลเข้ามาชม
รวบรวมเกร็ดประวัติไว้มากมาย      ขี้ผึ้งปั้นละม้ายคล้ายรูปสม
เห็นฝีมือคนไทยที่เฉียบคม      เสริมชื่อเมืองนครปฐมให้กว้างไกล
แล้วเข้าร่วมสดุดีท่านสุนทร      ด้วยบทกลอนโอนอ่อนคัดเลือกไว้
ความเสนาะเพราะเลิศเกินกว่าใคร      ต่างภูมิใจในตัวชาวยุวกวี
ตะวันคล้อยลอยลับลากลับก่อน      ไปพักผ่อนหย่อนใจให้สุขี
มาตามรอยนิราศแสนเปรมปรีดิ์      ประทับใจครั้งนี้ไม่ลืมเอย

[บันทึกหน้าสุดท้าย]

สิ่งที่ได้? คือร่วมกัน? สร้างสรรค์ศิลป์
เรียงร้อยริน คำกลอนอักษร สวรรค์
ก็ต้องมี หวังบ้าง คือรางวัล
แต่สำคัญ? ที่รวมใจ ในงานกลอน



สู้ๆ ๆ? ^^