องค์ฟ้าน้อย...นเรศ...ยกกองทัพ
ไปต้อนรับ...ศัตรู...ผู้แกล้วกล้า
สิงหราช...จอมกษัตริย์...แห่งไชยา
จะส่งใคร...กันเล่าหนา...มาประลอง
ข้ามีนาม...ไชยณรงค์...ผู้องอาจ
สิงหราช...ส่งมาปราบ...คนจองหอง
ไอ้ฟ้าน้อย...ด้อยปัญญา...หมาไม่มอง
จะผยอง...สักกี่น้ำ...กันเล่าลุง
ไอ้เด็กปาก...ยังไม่สิ้น...กลิ่นน้ำนม
เดี๋ยวจะจม...กองเลือด...ทำคุยฟุ้ง
ถ้าไม่อยาก...ตายอย่าง...เหลือบลิ้นยุง
ก็จงมุ่ง...หน้ากลับไป...หามารดร
ไชยณรงค์...คลั่งแค้น...แน่นในอก
จึงรีบยก...ดาบฟัน...หมายสั่งสอน
ฟ้าน้อยก็...โรมรัน...เข้าต่อกร
ต่างรานรอน...สู้กัน...ไม่หวั่นเกรง
ฝ่ายเจ้านก...หงษ์น้อย...ล่องลอยคว้าง
เพราะปีกหาง...ของพ่อนก...มาเร้าเร่ง
บุญนำพา...ให้มาพบ...พ่อตัวเอง
ถูกข่มเหง...จากเด็กน้อย...ถ่อยสิ้นดี
จะบินไป...ช่วยเหลือ...เขาให้ได้
ปล่อยเอาไว้...ชีพคงลับ...ดับเป็นผี
องค์ฟ้าน้อย...เสียหลัก...ชักไม่ดี
ไชยณรงค์...ได้ที...เข้าฟาดฟัน
สุดแรงฟาด...หัวขาดแน่...ไอ้แก่เอ๋ย
ว่าว่ะเว้ย...เฮ้ยไอ้นก...ผู้ผกผัน
เหตุไฉน...ไยมาขวาง...การโรมรัน
เพราะว่าฉัน...เห็นว่ามัน...ไม่สมควร
ชะไอ้นก...มึงจะกล้า...มากไปแล้ว
อย่าเจื้อยแจ้ว...แว่วไป...ให้ใจหวน
เป็นแค่นก...ริอาจ...มาก่อกวน
อย่ามาป่วน...ถอยไป...ให้ไกลตา
ข้าจะทำ...ทุกอย่าง...เพื่อปกป้อง
ความผยอง...ของเจ้า...ไม่เข้าท่า
ไชยณรงค์...ตรงเข้า...ไปบีฑา
หงษ์น้อยหา...ได้สะเทือน...ถึงเรือนกาย
ฝากไว้ก่อน...เถิดไอ้นก...ผู้โอหัง
หากชีวัง...กูไม่สิ้น...สูญสลาย
หากไม่อาจ...ทำให้มึง...ถึงความตาย
ก็อย่าหมาย...ว่าจะอยู่...เป็นสุขเลย
ขอบใจมาก...เจ้านกน้อย...ที่มาช่วย
ไม่ให้ลุง...มอดม้วย...ช่วยเฉลย
เป็นลูกใคร...เล่าน่า...พ่อทรามเชย
โปรดจงเอ่ย...บอกลุง...ให้รู้ความ
หนูหงษ์น้อย...ลูกของพ่อ...กลาหค
พ่อคอยปก...ป้องหนู...และขู่ห้าม
ไม่ให้หนี...ไปซนซุก...ทุกโมงยาม
พ่อคอยปราม...ไม่ให้หนู...สู่โลกา
แล้วปีกหาง...นี่ติดตัว...มาหรือเปล่า
ช่วยบอกเล่า...ให้แจ้งจิต...นิดเถิดหนา
ปีกและหาง...ที่ลุงเห็น...เป็นบุญตา
ของพ่อยา...กลาหค...ที่ถอดวาง
หนูแอบเอา...มาใส่...หมายท่องเที่ยว
ยังป่าเปลี่ยว...เที่ยวให้หาย...ความหม่นหมาง
ที่เคยคิด...วาดไว้...ในเส้นทาง
เพราะไม่อยาก...อ้างว้าง...อยู่เดียวดาย
องค์ฟ้าน้อย...ได้ฟัง...ก็เข้าจิต
และหวนคิด...ถึงลูก...อยู่ไม่หาย
กลาหค...ทำให้...ได้อับอาย
มันกับมี...ลูกชาย...ไว้เชยชม
หนูอยากเป็น...ลูกลุง...มั๊ยหงษ์น้อย
ลุงจะคอย...อุ้มชู...ไม่ขู่ข่ม
จะเลี้ยงดู...อยู่เป็นเงา...เฝ้าอบรม
ลุงขื่นขม...มากพอแล้ว...ช่วยเมตตา
หนูอยากเป็น...ลูกคน...มานานนัก
แม้นกยักษ์...นั้นจะรัก...หนูนักหนา
แต่ดูเหมือน...พ่อนก...ผู้ชรา
จะมารยา...หลอกลวง...ความเป็นไป
พ่อเหนื่อยล้า...มากนัก...ขอพักยก
เจ้าเป็นนก...ผกผิน...บินไปได้
รีบผกโผ...โต้ลม...ตรงเข้าไป
บอกว่าพ่อ...ใช้ให้...มาครองเมือง
โปรดติดตามตอนต่อไป eat