หัวข้อ: กลอนจากลิเก เรื่อง มนต์รักยูงทอง

[ดินหญ้ากาช้ำ]

องค์ฟ้าน้อย...นเรศ...ยกกองทัพ
ไปต้อนรับ...ศัตรู...ผู้แกล้วกล้า
สิงหราช...จอมกษัตริย์...แห่งไชยา
จะส่งใคร...กันเล่าหนา...มาประลอง

ข้ามีนาม...ไชยณรงค์...ผู้องอาจ
สิงหราช...ส่งมาปราบ...คนจองหอง
ไอ้ฟ้าน้อย...ด้อยปัญญา...หมาไม่มอง
จะผยอง...สักกี่น้ำ...กันเล่าลุง

ไอ้เด็กปาก...ยังไม่สิ้น...กลิ่นน้ำนม
เดี๋ยวจะจม...กองเลือด...ทำคุยฟุ้ง
ถ้าไม่อยาก...ตายอย่าง...เหลือบลิ้นยุง
ก็จงมุ่ง...หน้ากลับไป...หามารดร

ไชยณรงค์...คลั่งแค้น...แน่นในอก
จึงรีบยก...ดาบฟัน...หมายสั่งสอน
ฟ้าน้อยก็...โรมรัน...เข้าต่อกร
ต่างรานรอน...สู้กัน...ไม่หวั่นเกรง

ฝ่ายเจ้านก...หงษ์น้อย...ล่องลอยคว้าง
เพราะปีกหาง...ของพ่อนก...มาเร้าเร่ง
บุญนำพา...ให้มาพบ...พ่อตัวเอง
ถูกข่มเหง...จากเด็กน้อย...ถ่อยสิ้นดี

จะบินไป...ช่วยเหลือ...เขาให้ได้
ปล่อยเอาไว้...ชีพคงลับ...ดับเป็นผี
องค์ฟ้าน้อย...เสียหลัก...ชักไม่ดี
ไชยณรงค์...ได้ที...เข้าฟาดฟัน

สุดแรงฟาด...หัวขาดแน่...ไอ้แก่เอ๋ย
ว่าว่ะเว้ย...เฮ้ยไอ้นก...ผู้ผกผัน
เหตุไฉน...ไยมาขวาง...การโรมรัน
เพราะว่าฉัน...เห็นว่ามัน...ไม่สมควร

ชะไอ้นก...มึงจะกล้า...มากไปแล้ว
อย่าเจื้อยแจ้ว...แว่วไป...ให้ใจหวน
เป็นแค่นก...ริอาจ...มาก่อกวน
อย่ามาป่วน...ถอยไป...ให้ไกลตา

ข้าจะทำ...ทุกอย่าง...เพื่อปกป้อง
ความผยอง...ของเจ้า...ไม่เข้าท่า
ไชยณรงค์...ตรงเข้า...ไปบีฑา
หงษ์น้อยหา...ได้สะเทือน...ถึงเรือนกาย

ฝากไว้ก่อน...เถิดไอ้นก...ผู้โอหัง
หากชีวัง...กูไม่สิ้น...สูญสลาย
หากไม่อาจ...ทำให้มึง...ถึงความตาย
ก็อย่าหมาย...ว่าจะอยู่...เป็นสุขเลย

ขอบใจมาก...เจ้านกน้อย...ที่มาช่วย
ไม่ให้ลุง...มอดม้วย...ช่วยเฉลย
เป็นลูกใคร...เล่าน่า...พ่อทรามเชย
โปรดจงเอ่ย...บอกลุง...ให้รู้ความ

หนูหงษ์น้อย...ลูกของพ่อ...กลาหค
พ่อคอยปก...ป้องหนู...และขู่ห้าม
ไม่ให้หนี...ไปซนซุก...ทุกโมงยาม
พ่อคอยปราม...ไม่ให้หนู...สู่โลกา

แล้วปีกหาง...นี่ติดตัว...มาหรือเปล่า
ช่วยบอกเล่า...ให้แจ้งจิต...นิดเถิดหนา
ปีกและหาง...ที่ลุงเห็น...เป็นบุญตา
ของพ่อยา...กลาหค...ที่ถอดวาง

หนูแอบเอา...มาใส่...หมายท่องเที่ยว
ยังป่าเปลี่ยว...เที่ยวให้หาย...ความหม่นหมาง
ที่เคยคิด...วาดไว้...ในเส้นทาง
เพราะไม่อยาก...อ้างว้าง...อยู่เดียวดาย

องค์ฟ้าน้อย...ได้ฟัง...ก็เข้าจิต
และหวนคิด...ถึงลูก...อยู่ไม่หาย
กลาหค...ทำให้...ได้อับอาย
มันกับมี...ลูกชาย...ไว้เชยชม

หนูอยากเป็น...ลูกลุง...มั๊ยหงษ์น้อย
ลุงจะคอย...อุ้มชู...ไม่ขู่ข่ม
จะเลี้ยงดู...อยู่เป็นเงา...เฝ้าอบรม
ลุงขื่นขม...มากพอแล้ว...ช่วยเมตตา

หนูอยากเป็น...ลูกคน...มานานนัก
แม้นกยักษ์...นั้นจะรัก...หนูนักหนา
แต่ดูเหมือน...พ่อนก...ผู้ชรา
จะมารยา...หลอกลวง...ความเป็นไป

พ่อเหนื่อยล้า...มากนัก...ขอพักยก
เจ้าเป็นนก...ผกผิน...บินไปได้
รีบผกโผ...โต้ลม...ตรงเข้าไป
บอกว่าพ่อ...ใช้ให้...มาครองเมือง

โปรดติดตามตอนต่อไป  eat

[ดินหญ้ากาช้ำ]

เมื่อหงษ์น้อย...บินไป...ยังผาภูมิ
แม่บัวตูม...พรรณราย...ของใต้เบื้อง
ก็กรีดหาง...ยูงทอง...มองชำเลือง
หวังสร้างเรื่อง...พระสุธน...มโนราห์

เมื่อฟ้าน้อย...ได้เห็น...นกยูงทอง
บุพเพก็...ร่ำร้อง...ต้องใฝ่หา
จึงเสด็จ...ขึ้นควบ...ขับอาชา
หมายกานดา...ยูงทอง...ต้องมนต์ดำ

นางนกก็...เยื่องย่าง...พลางเหยาะย่อง
แล้วลอยล่อง...ผกผิน...บินไปถ้ำ
แกล้งผัวให้...ติดตาม...ฐานลืมคำ
จนเย็นย่ำ...นางจึงยอม...ให้จับมา

เทพภมร...เทพกะล่อน...กลับถึงบ้าน
เพียงไม่นาน...รัชนี...ก็มาหา
นำขนม...สีสัน...สะดุดตา
รีบทานก่อน...เถิดหนา...อย่าช้าไย

เทพกะล่อน...ขอสัญญา...ถ้าทานแล้ว
ห้ามนางแก้ว...แกล้งแม่...จะได้ไหม
รัชนี...รีบตอบ...กลับกลอกไป
ขออะไร...ป้าจะให้...ไม่ขัดเลย

เมื่อเดียงสา...ทั้งสอง...ได้ลองลิ้ม
รัชนีก็...กระหยิ่ม...ยิ้มเปิดเผย
ว่าเด็กโง่...ทั้งหลาย...จงแหงนเงย
ป้าจะเอ่ย...นามให้...เจ้าได้ฟัง

ป้านี่ชื่อ...รัชนี...จำเอาไว้
เกิดชาติใหม่...เจ้าจะได้...ไม่พลาดพลั้ง
เพราะขนม...ที่นำมา...จากเวียงวัง
มันจะฝัง...สองเจ้า...ด้วยความตาย

เจ้าเด็กเอ๋ย...เด็กโง่...ไม่ทันข้า
ที่อุรา...มีแต่แค้น...แน่นไม่หาย
ต่อไปนี้...ข้าก็คง...จะผ่อนคลาย
เมื่อความตาย...มาพราก...เจ้าจากตัว

นี่เรากิน...ยาพิษ...แล้วหรือน้อง
หนูจะฟ้อง...พ่อแม่...แก้ความชั่ว
ไม่ทันแล้ว...น้องเอ๋ย...ตาพี่มัว
ใจหนูก็...ร้าวรัว...ปวดไม่คลาย

เทพภมร...มองน้อง...ต้องหมองเศร้า
พี่โง่เขลา...เบาหัวคิด...จิตจึงพ่าย
หลงเล่ห์ลิ้น...สิ้นเมตตา...พาวอดวาย
น้องต้องตาย...เพราะพี่...นี่โง่งม

เด็กทั้งสอง...ครวญคร่ำ...ต่างร่ำร้อง
น้ำตานอง...ร้องไห้...กันเสียงขรม
พี่กับน้อง...กอดกัน...จนสิ้นลม
พญายม...ก็มาล้วง...ดวงวิญญาณ

[ดินหญ้ากาช้ำ]

สองตายาย...ไม่รู้เรื่อง...ในเบื้องหลัง
ว่าชีวัง...ลูกทั้งสอง...ถูกสังหาร
ก็รีบปลุก...ลูกน้อย...ให้มาทาน
โอ้ดวงมาน...ของแม่...อย่าแชเชือน

ตาหม้อจึง...บอกเมีย...ให้เข้าจิต
โอ้คู่ชิด...ลูกเรา...คงลอยเลื่อน
ขาดใจตาย...สิ้นแสง...แห่งดาวเดือน
ยายแมวเหมือน...ใจจะขาด...ลงรอนรอน

โอ้ลูกเอ๋ย...ลูกแม่...มาลาลับ
ชีพเจ้าดับ...เพราะใคร...เทพกะล่อน
ใครฆ่าลูก...พ่อหรือ...เทพภมร
ลางสังหรณ์...ก็ไม่มี...เลยนี่นา

กลาหค...ตามหา...ลูกหงษ์น้อย
เฝ้ารอคอย...ลูกรัก...กลับมาหา
จึงตั้งมั่น...ปฏิญาณ...ต่อเทวา
ช่วยให้ข้า...ตามหา...ลูกให้เจอ

แล้วจะช่วย...เหลือผู้...ที่ตกยาก
แม้นลำบาก...แค่ไหน...ได้เสมอ
จะโอบเอื้อ...เกื้อหนุน...ลุ้นให้เจอ
ข้อเสนอ...นี่พอไหม...องค์เทวา

กลาหค...นกยักษ์...เที่ยวดั้นด้น
แปลงเป็นคน...ชื่อมานพ...เที่ยวค้นหา
เห็นกระท่อม...หลังหนึ่ง...จึงบึ่งมา
สองยายตา...ร่ำไห้...เรื่องใดกัน

ลูกของยาย...ตายอย่าง...สิ้นสาเหตุ
หรือผีเปรต...พรากไป...ไฉนนั่น
ตากับยาย...สิ้นแล้ว...ความสำคัญ
ทุกคืนวัน...ก็ไม่รู้...อยู่เพื่อใคร

ฉันมานพ...เรียนวิชา...มาอย่างหนึ่ง
คงจะเป็น...ที่พึ่ง...ของตาได้
แล้วพ่อหนุ่ม...จะช่วยเหลือ...กันอย่างไร
ฉันจะชุบ...ชีวิตให้...ลูกยายตา

แล้วเป่ามนต์...ดลให้...วิญญาณลับ
ได้หวนกลับ...เข้าร่าง...ดังใจข้า
หากทั้งสอง...มีบุญ...หนุนชีวา
ดวงวิญญา...สองเจ้า...คงกลับคืน

เทพภมร...รู้สึกตัว...ก็มองหา
น้องของข้า...เทพกะล่อน...อย่าขมขื่น
ยายกับตา...ดีใจ...ได้ลูกคืน
ต่างสะอื้น...ซบกัน...ด้วยยินดี

เทพภมร...คนพี่...จึงบอกเล่า
เพราะโง่เขลา...หนูกับน้อง...จึงหมองศรี
ถ้าอย่างนั้น...สองเจ้า...อย่ารอรี
รัชนี...มันต้องตาย...ไปตามกรรม

เมื่อได้ฟัง...ลุงมานพ...ท่านบอกบ่ง
จุดประสงค์...ความตาย...หมายถลำ
ตากับยาย...ไม่ทัน...จะขัดคำ
เทพกะล่อน...ก็วิ่งนำ...หน้าออกไป

รัชนี...กลับมาหา...องค์ฟ้าน้อย
รักที่เคย...หลุดลอย...ต้องสอยได้
เสด็จพี่...เจ้าขา...อย่าช้าใย
น้องมาขอ...รับใช้...บาทบงสุ์

แต่ฟ้าน้อย...ท่านก็ไม่...ยอมหันพักตร์
สงสัยนัก...รักไปไหน...ช่วยบอกบ่ง
พี่มีนก...คู่กาย...หมายร่วมวงศ์
บอกตามตรง...นกดีกว่า...เจ้ามากมาย

อียูงทอง...เดรัจฉาน...นี่นะหรือ
กล้ากระพือ...มายื้อรัก...ให้หักหาย
อย่ามากล่าว...วาจา...หยาบท้าทาย
เจ้าไม่มี...ความหมาย...รัชนี

โอ๊ยหัวใจ...ใครจะมา...ช้ำเท่าข้า
ภัสดา...ทำได้...ไฉนนี่
จบสิ้นกัน...ความรัก...และภักดี
ต้องเป็นผี...เฝ้าวัง...ทั้งสัตว์คน

แล้วหยิบดาบ...หมายจะฆ่า...นกหน้าด้าน
เข้ารอนราน...ฟาดฟัน...ได้เพียงขน
เทพกะล่อน...แทงสวน...ดวงกมล
วิญญาณจึง...หลุดพ้น...จากกายา

รัชนี...สิ้นใจ...ได้ตายจาก
สิ่งที่เคย...พลัดพราก...กลับเข้าหา
นกยูงทอง...ร้องร่ำ...ช้ำอุรา
ดวงวิญญา...เหมือนจะแหลก...อีกแล้วเอย

แล้วความจริง...ทุกอย่าง...ก็ปรากฏ
ความรันทด...ก็คลาย...หายละเหย
นกยูงทอง...กลับเป็นคน...เหมือนดังเคย
เพียงสังเวย...หนึ่งชีวิต...รัชนี

องค์ฟ้าน้อย...ได้ลูก...กลับมาสาม
เจ้านงราม...ถามหา...คนที่สี่
เป็นหรือตาย...ยายไม่รู้...ในชีวี
เพราะว่ามี...นกยักษ์...มาคาบไป

ไชยณรงค์...ยกทัพ...มาท้ารบ
ต้องเป็นศพ...ถูกนึ่ง...มึงอยู่ไหน
สิงหราช...ก็มาท้า...องค์ทรงชัย
เหตุไฉน...ใยไม่กล้า...มาต่อกร

เจ้าหงษ์น้อย...ขออาสา...องค์เจ้าพ่อ
อย่ารีรอ...พ่อจ๋า...ลูกสังหรณ์
ว่าจะได้...พบน้อง...ร่วมอุทร
องค์ภูธร...จึงเสด็จ...ไปด้วยกัน

ไชยณรงค์...สู้กับ...เจ้าหงษ์น้อย
ไม่คิดถอย...หน้าหนี...ปรี่เข้าบั่น
กลาหค...เห็นลูก...จะถูกฟัน
จึงผลุนผัน...เข้าไปขวาง...พลางถูกแทง

โอ้ลูกเอ๋ย...ลูกพ่อ...กลาหค
เจ้าลูกนก...ตกรัง...ฟังแถลง
ก่อนที่พ่อ...นกจะ...สิ้นเรี่ยวแรง
จะสำแดง...เดชให้...ลูกได้ดู

แล้วอดีต...ก่อนเก่า...ก็ปรากฏ
ฟ้ากำหนด...บทให้...ใจอดสู
หากว่าเจ้า...เป็นลูก...ของโฉมตรู
ไชยณรงค์...พ่อก็รู้...ว่าลูกใคร

สิงหราช...แย่งเด็ก...ไปจากพ่อ
เหนื่อยและท้อ...พ่อสู้...มันไม่ได้
อย่าฆ่าฟัน...กันเลย...โอ้ดวงใจ
กรรมจะติด...ตัวไป...ไม่ปราณี

พ่อชั่วร้าย...มามาก...แล้วลูกรัก
เจ้าอย่าผลัก...ชีวิต...คิดเช่นนี้
จงหมั่นสร้าง...คุณงาม...และความดี
ขอชีพนี้...เป็นตัวอย่าง...ความระยำ

ไชยณรงค์...ได้ยิน...นกยักษ์เล่า
ก็โผเข้า...หาพ่อ...ร้องครวญคร่ำ
สิงหราช...สุดแสลง...แทงใจดำ
จึงต้องจำ...จากมา...สุดอาลัย

สี่พี่น้อง...ได้อยู่...กันพร้อมหน้า
สมดังคำ...เขาว่า...ก่อนฟ้าใส
ย่อมจะมี...เมฆดำ...กระหน่ำใจ
จำเอาไว้...นะลูก...ต้องเมตตา

เพราะชาตินี้...แม่คง...บุญน้อยนัก
กรรมจึงชัก...ลักไป...ให้เหว่ว้า
นี่คงเพราะ...ลูกทำ...กรรมดีมา
สวรรค์จึง...เมตตา...ลูกสี่คน

แล้วทั้งหก...ก็อยู่กัน...อย่างเป็นสุข
สิ้นความทุกข์...ปลุกไฟ...ให้ใจซ้น
ส่วนตายาย...ก็หายจาก...ความยากจน
ไม่หมองหม่น...ข้นแค้น...เพราะความดี

เป็นบทเรียน...สอนใจ...ได้หลายหลาก
ความทุกข์ยาก...มากล้น...ของคนนี้
ล้วนเกิดจาก...กรรมเก่า...เข้าราวี
จงทำดี...ไว้เถิด...เกิดเป็นคน